Laatste week Nepal

Namaste!

Of beter gezegd: Goedemorgen! Want wij staan weer met onze voetjes op Nederlandse bodem. Na twee goede vluchten met tussenstop in Abu Dhabi zijn wij weer terugin eigen land. Om ons verhaal toch nog compleet te maken een schrijfsel over onze laatste week in Nepal.

Na onze trekking met succes te hebben volbracht hebben wij, eenmaal terug in Pokhara, onszelf geparkeerd in een voor Nepalese begrippen poepchique hotelletje, inclusief heerlijk bed, bubbelbad, regendouche en eigen balkon. Na alle ontberingen vonden we dat we dat wel hadden verdiend. Op vrijdag hebben we een rustdagje ingelast, we zijn van terras naar terras geslenterd en hebben samen onder andere naar Boer Zoekt Vrouw gekeken. 's Avonds gegeten bij restaurant Fresh Elements en dat was heerlijk! Mocht je plannen hebben om naar Nepal te gaan dan mag een bezoek aan dit restaurant eigenlijk niet ontbreken. Met name de double chocolate cake is een aanrader (en een enkeltje buikpijn). Harm heeft hier zelfs zoveel gegeten dat Mandy zijn backpack moest inpakken, zo misselijk was hij.

Zaterdag stond er een reisdag op het programma naar onze laatste stop: Chitwan. Chitwan is de naam van het nationale park, wij hebben gekozen voor een verblijfaan de rand ervan, in Sauraha. Tijdens onze busrit naar Sauraha zien we het landschap snel veranderen. Niet voor niets wordt gezegd dat nergens ter wereld de klimatologische verschillen zo groot zijn op een relatief klein oppervlak als in Nepal, hadden weenkele dagen eerder nog te maken met -10, in Sauraha is het 40 graden. Het nationale park Chitwan ligt in de Terai, een zeer groen, vruchtbaar en laaggelegen gedeelte van het land waar allerlei dieren leven. Van neushoorns tot tijgers en van beren tot duizenden vogelsoorten. Chitwan schijnt een van de dierenrijkste gebieden van heel Azië te zijn. Zoals gezegd is de Terai een zeer vruchtbaar landschap, hier wonen dan ook voornamelijk boeren en handelaren. De mensen hier hebben het over het algemeen gezien relatiefgoed in vergelijking tot andere Nepalezen. Wellicht ook geholpen door de Westerse (met name Duitse) ondersteuning die hier wordt geboden. Aangekomen in Sauraha merken we dat hier ook een ander type Nepalees woont, de mensen zijn zakelijker ingesteld en dingenlijken iets meer doordacht te zijn dan we tot nu toe hebben ervaren. Sauraha lijkt dan ook een beetje op een kermis, inclusief afschuwelijke lichtjes die hier overal te zien zijn. De hoofdattractie is uiteraard het nationale park dat hier ligt en op allerleimanieren wordt dit uitgebuit. 's Middags hebben we ons dan ook georiënteerd op een safari, die zijn hier op allerlei manieren te krijgen; met een jeep, lopend, op de rug van een olifant, noem maar op. We besluiten voor de safari van een eerlijke Nepalees tekiezen die ons verteld dat het eigenlijk geen goede periode is om het park te bezoeken, de moessonregens zijn net achter de rug en dat maakt dat het gras letterlijk huizenhoog staat, tot wel 7 meter. De kans dat we dieren zien is dus niet zo groot, maar wezijn er toch dus wie weet. De volgende dag beginnen we onze safari in een kano, onderweg zien we allerlei vogels maar die zeggen ons allebei geen fluit, op een enkele aap en krokodil na houden de dieren zich verder schuil. We vervolgen onze tocht te voet.Na enkele uren lopen zijn we drie herten en een tiental apen verder. De natuur is prachtig maar eerlijk gezegd gaat dat een beetje aan ons voorbij, wij willen die dieren zien. 's Middags wagen we nog een laatste poging. We gaan op jeepsafari, hierdoor kunnen we wat dieper het park in. Dieper in het park lijkt het gras alleen maar hoger te worden en na een paar uur hobbelen in de jeep, eindigen we onze safaridag compleet onder het stof en wat teleurgesteld. We hebben eigenlijk niets gezien. Om terug in Saurahate komen moeten we nog een riviertje oversteken met een kano als we ineens aan de overkant iets zien bewegen en een steeds groter wordende groep mensen zich zien verzamelen. Er blijkt ineens een neushoorn te zijn opgedoken. Even twijfelen we nog of het weleen wilde neushoorn is aangezien olifanten hier ook op allerlei manieren worden misbruikt, ze lopen zelfs als makke schapen beschilderd over straat, heel zielig. Wanneer er echter soldaten bij komen die iedereen op felle wijze op afstand houden realiserenwe ons dat we echt op een paar meter van deze wilde tientonner staan, super! Het beest vreet gras voor een hele kazerne terwijl iedereen zijn foto's schiet, ook wij. De teleurstelling van de safari is in een klap verdwenen.

De dag erna hadden we een relaxdagje gepland staan aan het zwembad maar dat liep even anders. Harm voelde zich na het ontbijt niet goed, is in bed gaan liggenen daar de rest van de dag niet meer uitgekomen. Of de pannenkoek bij het ontbijt of de enorme temperatuurswisselingen de oorzaak zijn, we zijn er nog steeds niet uit. Gelukkig was de koorts de dag erna verdwenen en voelde Harm zich iets beter. Na een langebusrit van zo'n negen uur kwamen we weer terug in Kathmandu, waar onze trip ook is begonnen. Daarmee komt onze reis tot een eind. Het absolute hoogtepunt voor ons was zonder twijfel de trektocht naar Annapurna Base Camp, daar zijn we nog steeds apetrots open wat hebben we daar genoten van de prachtige natuur. Wij hebben Nepal leren kennen als een bijzonder land met aardige mensen die zo hun eigenaardigheden hebben. Reizen is hier niet altijd even makkelijk maar wanneer je dat voor lief kunt nemen, kun je hierfantastisch reizen.

Groetjes Harm en Mandy.

Harm en Mandy naar het einde van de wereld

Namaste!

Bereid je voor op een heel lang verhaal! We hebben een hoop te vertellen. Vorige week woensdag zijn we met de bus van Kathmandu naar Pokhara gegaan. Dat werdme het ritje wel. Dat de wegen in Nepal niet te vergelijken zijn met die in Nederland wisten we natuurlijk al maar dat het zo erg zou zijn hadden we niet kunnen vermoeden. Ruim zeven uur lang hobbel de bobbel met een bus waarvan de schokbrekers al lang zijnverjaard, sukkelden we richting Pokhara. Daar aangekomen bleek ons geboekte hotelletje te zijn overgenomen door een andere eigenaar. Onze aanwezigheid werd duidelijk niet op prijs gesteld en nadat we een kamer hadden bezichtigd was de aversie wederzijds. Snelhebben we een ander hotel geboekt waar we wel welkom waren.

Pokhara bestaat uit twee delen; het oude deel, waar voor toeristen niet veel te beleven is, en het toeristische gedeelte Lakeside (het ligt aan een meer). Hetmeer ziet er mooi uit en voor Indiërs en rijke Nepalezen is dit the place to be om vakantie te vieren. De meeste mensen komen hier echter voor iets heel anders. Pokhara is de plaats van waaruit trektochten door het Annapurna gebied (Himalaya) starten. 's Avondshebben we ons daarom georiënteerd op een trektocht. Na veel wikken en wegen hebben we besloten het serieus aan te pakken; we gaan maarliefst zeven dagen genieten van de Himalaya toppen en lopen, heel veel lopen tot een hoogte van 4200m naar het Annapurna BaseCamp. Omdat we in Kathmandu veel hebben gelopen en zich dat met name bij Mandy laat voelen in haar kuiten hebben we onszelf donderdag getrakteerd op een massage. Daarnaast hebben we nog de nodige inkopen gedaan voor onderweg zoals waterzuiveringstabletten,wandelstokken, mueslirepen en regenponcho's. Die poncho's bleken ineens hard nodig toen het aan het einde van de middag ineens vreselijk hard begon te regenen, wel twee uur aan een stuk, straten overstroomden volledig en de stroom viel uit. Gevolg hiervanwas dat onze gewassen kleding niet meer gedroogd kon worden, balen!

Vrijdagochtend werden we om 7u 's ochtends opgehaald door onze gids Cetera (Harm noemt hem stiekem Ed) en onze drager Anil. Het principe van een gids spreektnatuurlijk voor zich maar een drager is een nieuw begrip; omdat lopen alleen voor ons al meer dan zwaar genoeg is, wordt onze bagage gedragen door een Nepalees die gewend is aan de omstandigheden hier. Voordat we konden gaan lopen uiteraard eerst nog evenanderhalf uur door elkaar geschud in een piepkleine taxi maar nadat onze organen weer enigszins op de goede plek zaten en we van de misselijkheid waren bekomen, konden we echt gaan hiken. We lopen zo'n zeven uur omhoog en omlaag naar New Bridge. Onderweg lopenwe door de rijstvelden en genieten we van prachtige uitzichten over de vallei. Besneeuwde toppen zien we af en toe in verte, om ons heen is het vooral heel groen. Regelmatig moeten we een zijstroompje van de rivier oversteken. Halverwege de dag gaat het evenmis wanneer Mandy uitglijdt. Gelukkig vangt drager Anil haar op waardoor de schade beperkt blijft tot een vieze broek.

Op dag twee lopen we lang, heel erg lang, negen uur om precies te zijn. We arriveren al zo vroeg op onze geplande aankomstplaats Sinuwa dat we besluiten doorte lopen tot Bamboo op 2300m. We merken dat we hier meer de hoogte in gaan want onze kamer voor die nacht is nog soberder en kouder dan die van de nacht ervoor; twee klamme gammele bedden met een raampje van enkel glas. Maar we treffen hier wel een "Westerntoilet" en daar is met name Mandy erg blij mee. Even voor jullie om een beeld te hebben bij een lodge hier: Een lodge heeft een eetruimte met een lange tafel waar iedereen samen aan eet maar waar het wel steenkoud wordt, een keuken, ongeveer 12 kamers, tweewc's en een douche waar je tegen betaling een warme pisstraal uit krijgt.

Op dag drie komen we na zes uur lopen komen we aan bij onze bestemming Deurali op 3200m. Mandy voelt zich op dat moment niet goed maar na de lunch gaat het eenstuk beter met haar. Omdat we vanwege de kou en grote slaapzalen liever niet op de top slapen, besluiten we na enige twijfel door te lopen naar Machhapuchhre Base Camp op 3700m hoogte. We realiseren ons dat het een forse stijging is en dat hoogteziekte opde loer ligt maar besluiten het gokje te wagen. Onderweg is de omgeving adembenemend mooi. We lopen aanvankelijk door een tropisch regewoud-achtig gebied met stromende riviertjes over het pad. Langzaamaan verdwijnt de begroeiing steeds meer en worden de stenengroter. Op 2900m hoogte zien we de eerste sneeuw. Wanneer we bijna bij Machhapuchhre aankomen, passeren we het gevaarlijkste stuk van onze route: Avalanche area. De naam zegt al voldoende, een lawinegebied, maar niet van sneeuw of ijs maar van vallende reusachtigerotsblokken. Onlangs schijnt er nog een Chinese toerist geraakt te zijn, hard doorlopen dus. In Machhapuchhre is het koud en ligt er sneeuw. We gaan vroeg naar bed want 's ochtends om 5u vertrekken we naar de top van onze tocht: Annapurna Base camp (ABC).Het is even doorbijten want we hebben vrijwel niet geslapen van de kou én de hoogte. In zo'n twee uur tijd lopen we voetje voor voetje naar ABC want wat is het hier hoog! Onderweg zien we de zon opkomen en worden de Himalaya pieken steeds beter zichtbaar.Aangekomen bij ABC zijn we buiten adem maar ook enorm trots op onszelf en elkaar, we hebben het maar mooi geflikt! We genieten we van de fantastische uitzichten op enkele van de hoogste bergen ter wereld. Door de wintersportvakanties zijn we best wel wat hogebergen gewend maar deze zijn zó enorm, het gaat je voorstellingsvermogen eigenlijk te boven, ongetwijfeld een van de mooiste dingen die we ooit in ons leven hebben gezien.

Na wat mooie foto's te hebben gemaakt dalen we weer af naar Machhapuchhre waar het even helemaal misgaat. We hebben allebei een hoofd als een sloopkogel en zijnzo misselijk als een aap. Harm is bovendien verward en haalt woorden en zinnen door elkaar of kan niet op woorden komen. Hoogteziekte dus. De beste remedie is dan dalen en dat doen we, terug naar Deurali op 3200m. We voelen ons wel wat beter maar al met alhebben we een ellendige middag. We moeten ook nog een kamer delen met een Frans stel die geen woord Engels spreken, we hebben het allebei even helemaal gehad met onze trekking. Gelukkig vallen onze kamergenoten erg mee en hebben we heerlijk geslapen.

Vandaag zijn we op ons gemak gaan dalen, van Deurali naar Sinuwa op 2300m. Na twee dagen niet douchen hebben we dat maar weer eens gedaan, heerlijk! De komendetwee dagen lopen we nog even lekker door en dan zit onze trekking erop. We zijn natuurlijk moe na alle inspanningen maar kijken nu al terug op een fantastisch avontuur dat we nooit meer vergeten.

Groetjes Harm en Mandy.

De drie Koningssteden

Namaste!

Met dit woord worden wij sinds enkele dagen overal begroet. We zijn in Nepal! Na een goede reis via New Delhi zijn we zondagochtend vroeg aangekomen in Kathmandu, de hoofdstad. Van het reizen waren we erg moe geworden en dus hebben we in ons hostel eerst gebruik gemaakt van ons bed. Na een uurtje slapen onszelf uit bed gehesen en met slaap in de ogen zijn we Kathamandu in gegaan. Kathamandu is de grootste stad van het land met ongeveer een miljoen inwoners en soms lijkt het alsof allen een miljoen dezelfde kant uit moeten, zo druk is het hier op straat. Bewegen door de straten van Kathamandu is dan ook het best te vergelijken met een spelletje Super-Mario voor volwassenen; overal rijden scooters, motoren, auto's, bussen, fietsers en voetgangers kris-kras door elkaar en de truc voor ons is om hier zonder kleerscheuren tussendoor te springen, daar moeten we even heel erg aan wennen. Te meer omdat de enige verkeersregels hier toeteren en links rijden lijken te zijn, verder mag alles.

We zijn onze kennismaking met de stad begonnen in Thamel, een toeristische wijk vlakbij ons hostel. Authentiek is hier niets maar ze verkopen er goed eten en daar waren we naar op zoek. Daarna het echte Kahmandu in, naar de oude stad. Daar hebben Durbar Square (Koningsplein) bezocht, een oud tempelcomplex. De grote aardbeving in 2015 heeft hier verschrikkelijk huisgehouden en dat is nog duidelijk te zien. Hoewel de overgebleven tempels er imposant uit zien, zien we ook veel puin en gebouwen die met veel pijn en moeite overeind worden gehouden en waarvoor elke zucht wind er zomaar een te veel zou kunnen zijn. Aan de rand van het plein is een klein museumpje opgericht waar we onder andere een aantal "eartquake stories" van kinderen hebben gelezen, indrukwekkend. Daarna hebben we nog een korte wandeling gemaakt over een Nepalese markt waarna we lekker hebben gegeten en vroeg naar bed zijn gegaan.

De volgende dag zijn we begonnen op een plek waar Mandy al maandenlang naar uitkeek, Swayambhunath oftewel Monkey temple. De naam spreekt voor zich: een tempel (officieel is het een centrum voor Boeddhistische geleerdheid) met apen. Reden voor Harm om deze ronde even over te slaan maar toen we aankwamen en er eigenlijk geen aap te zien was, besloten we om samen verder te gaan. De tempel ligt op een heuvel waarvoor 300 traptreden moeten worden bedwongen. Hoe hoger we kwamen hoe meer gezelschap we kregen van apen. Na een systeem te hebben bedacht waarbij Mandy als een soort buffer fungeerde tussen Harm en de apen hebben we het bezoek samen kunnen afmaken. Gelukkig maar want het centrum is prachtig. Overigens waren we aan het einde van ons bezoek nog bijna getuige van een vechtpartij tussen mens en aap. Een Amerikaanse toerist vroeg Harm een foto te maken, terwijl de foto werd gemaakt ging een aap ervandoor met het water van de Amerikaan. Die gaf zich niet zomaar gewonnen en griste het water uit de hand van de aap. De boze aap trok de Amerikaan letterlijk aan zijn jasje en wierp nog een angstaanjagende blik toe. We, en met name Harm, hebben het centrum toen maar snel verlaten.

Daarna naar Boudhanath, een Tibetaanse geloofsgemeenschap waar een van de grootste tempels van Nepal te vinden is. Met de vele Tibetaanse monniken om ons heen kregen we even het gevoel in Tibet te zijn, wat hier hemelsbreed overigens niet ver vandaan is. We zijn de dag geëindigd bij Pashupathinath. Dit is wederom een tempelcomplex maar er gebeurt hier meer dan alleen bidden en mediteren. Hindoes komen hier massaal naartoe om hun doden te cremeren. In het verleden lieten weduwen zich zelfs samen met hun overleden man verbranden maar dat is nu verboden. Toen wij bij de tempel aankwamen, zagen we aanvankelijk alleen lege, verlaten gebouwen en het had niet veel gescheeld of we hadden rechtsomkeert gemaakt. We besloten nog één straatje in te slaan en toen kwamen we eindelijk uit bij de rivier. Er vonden twee crematies plaats die wij van dichtbij hebben gezien. Het is al met al een even luguber als indrukwekkend tafereel, zeker als je je bedenkt dat 100 meter verder kinderen spelen in dezelfde rivier als waar de as wordt ingeschoven. 's Avonds hebben we het luchtig gehouden en hebben we voor Nepalese begrippen duur gegeten.

Vandaag hebben we koningssteden Bhaktapur en Patan bezocht. Beiden liggen vlakbij Kathmandu. We kunnen uiteraard veel vertellen over de dag en wat hebben beleefd maar kort gezegd hebben we vandaag drie dingen gezien: tempels, tempels en nog eens tempels. Met name die in Bhaktapur zijn erg mooi en bovendien is dit een gezellig stadje waar de tijd stil heeft gestaan. Aan het einde van de middag waren we uitgetempeld en zijn we teruggegaan naar Kathmandu. Morgen staan we vroeg op en nemen we de bus naar Pokhara. Daar gaan we kennismaken met de Himalaya!

Groetjes Harm en Mandy

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Mandy