Namaste!

Bereid je voor op een heel lang verhaal! We hebben een hoop te vertellen. Vorige week woensdag zijn we met de bus van Kathmandu naar Pokhara gegaan. Dat werdme het ritje wel. Dat de wegen in Nepal niet te vergelijken zijn met die in Nederland wisten we natuurlijk al maar dat het zo erg zou zijn hadden we niet kunnen vermoeden. Ruim zeven uur lang hobbel de bobbel met een bus waarvan de schokbrekers al lang zijnverjaard, sukkelden we richting Pokhara. Daar aangekomen bleek ons geboekte hotelletje te zijn overgenomen door een andere eigenaar. Onze aanwezigheid werd duidelijk niet op prijs gesteld en nadat we een kamer hadden bezichtigd was de aversie wederzijds. Snelhebben we een ander hotel geboekt waar we wel welkom waren.

Pokhara bestaat uit twee delen; het oude deel, waar voor toeristen niet veel te beleven is, en het toeristische gedeelte Lakeside (het ligt aan een meer). Hetmeer ziet er mooi uit en voor Indiërs en rijke Nepalezen is dit the place to be om vakantie te vieren. De meeste mensen komen hier echter voor iets heel anders. Pokhara is de plaats van waaruit trektochten door het Annapurna gebied (Himalaya) starten. 's Avondshebben we ons daarom georiënteerd op een trektocht. Na veel wikken en wegen hebben we besloten het serieus aan te pakken; we gaan maarliefst zeven dagen genieten van de Himalaya toppen en lopen, heel veel lopen tot een hoogte van 4200m naar het Annapurna BaseCamp. Omdat we in Kathmandu veel hebben gelopen en zich dat met name bij Mandy laat voelen in haar kuiten hebben we onszelf donderdag getrakteerd op een massage. Daarnaast hebben we nog de nodige inkopen gedaan voor onderweg zoals waterzuiveringstabletten,wandelstokken, mueslirepen en regenponcho's. Die poncho's bleken ineens hard nodig toen het aan het einde van de middag ineens vreselijk hard begon te regenen, wel twee uur aan een stuk, straten overstroomden volledig en de stroom viel uit. Gevolg hiervanwas dat onze gewassen kleding niet meer gedroogd kon worden, balen!

Vrijdagochtend werden we om 7u 's ochtends opgehaald door onze gids Cetera (Harm noemt hem stiekem Ed) en onze drager Anil. Het principe van een gids spreektnatuurlijk voor zich maar een drager is een nieuw begrip; omdat lopen alleen voor ons al meer dan zwaar genoeg is, wordt onze bagage gedragen door een Nepalees die gewend is aan de omstandigheden hier. Voordat we konden gaan lopen uiteraard eerst nog evenanderhalf uur door elkaar geschud in een piepkleine taxi maar nadat onze organen weer enigszins op de goede plek zaten en we van de misselijkheid waren bekomen, konden we echt gaan hiken. We lopen zo'n zeven uur omhoog en omlaag naar New Bridge. Onderweg lopenwe door de rijstvelden en genieten we van prachtige uitzichten over de vallei. Besneeuwde toppen zien we af en toe in verte, om ons heen is het vooral heel groen. Regelmatig moeten we een zijstroompje van de rivier oversteken. Halverwege de dag gaat het evenmis wanneer Mandy uitglijdt. Gelukkig vangt drager Anil haar op waardoor de schade beperkt blijft tot een vieze broek.

Op dag twee lopen we lang, heel erg lang, negen uur om precies te zijn. We arriveren al zo vroeg op onze geplande aankomstplaats Sinuwa dat we besluiten doorte lopen tot Bamboo op 2300m. We merken dat we hier meer de hoogte in gaan want onze kamer voor die nacht is nog soberder en kouder dan die van de nacht ervoor; twee klamme gammele bedden met een raampje van enkel glas. Maar we treffen hier wel een "Westerntoilet" en daar is met name Mandy erg blij mee. Even voor jullie om een beeld te hebben bij een lodge hier: Een lodge heeft een eetruimte met een lange tafel waar iedereen samen aan eet maar waar het wel steenkoud wordt, een keuken, ongeveer 12 kamers, tweewc's en een douche waar je tegen betaling een warme pisstraal uit krijgt.

Op dag drie komen we na zes uur lopen komen we aan bij onze bestemming Deurali op 3200m. Mandy voelt zich op dat moment niet goed maar na de lunch gaat het eenstuk beter met haar. Omdat we vanwege de kou en grote slaapzalen liever niet op de top slapen, besluiten we na enige twijfel door te lopen naar Machhapuchhre Base Camp op 3700m hoogte. We realiseren ons dat het een forse stijging is en dat hoogteziekte opde loer ligt maar besluiten het gokje te wagen. Onderweg is de omgeving adembenemend mooi. We lopen aanvankelijk door een tropisch regewoud-achtig gebied met stromende riviertjes over het pad. Langzaamaan verdwijnt de begroeiing steeds meer en worden de stenengroter. Op 2900m hoogte zien we de eerste sneeuw. Wanneer we bijna bij Machhapuchhre aankomen, passeren we het gevaarlijkste stuk van onze route: Avalanche area. De naam zegt al voldoende, een lawinegebied, maar niet van sneeuw of ijs maar van vallende reusachtigerotsblokken. Onlangs schijnt er nog een Chinese toerist geraakt te zijn, hard doorlopen dus. In Machhapuchhre is het koud en ligt er sneeuw. We gaan vroeg naar bed want 's ochtends om 5u vertrekken we naar de top van onze tocht: Annapurna Base camp (ABC).Het is even doorbijten want we hebben vrijwel niet geslapen van de kou én de hoogte. In zo'n twee uur tijd lopen we voetje voor voetje naar ABC want wat is het hier hoog! Onderweg zien we de zon opkomen en worden de Himalaya pieken steeds beter zichtbaar.Aangekomen bij ABC zijn we buiten adem maar ook enorm trots op onszelf en elkaar, we hebben het maar mooi geflikt! We genieten we van de fantastische uitzichten op enkele van de hoogste bergen ter wereld. Door de wintersportvakanties zijn we best wel wat hogebergen gewend maar deze zijn zó enorm, het gaat je voorstellingsvermogen eigenlijk te boven, ongetwijfeld een van de mooiste dingen die we ooit in ons leven hebben gezien.

Na wat mooie foto's te hebben gemaakt dalen we weer af naar Machhapuchhre waar het even helemaal misgaat. We hebben allebei een hoofd als een sloopkogel en zijnzo misselijk als een aap. Harm is bovendien verward en haalt woorden en zinnen door elkaar of kan niet op woorden komen. Hoogteziekte dus. De beste remedie is dan dalen en dat doen we, terug naar Deurali op 3200m. We voelen ons wel wat beter maar al met alhebben we een ellendige middag. We moeten ook nog een kamer delen met een Frans stel die geen woord Engels spreken, we hebben het allebei even helemaal gehad met onze trekking. Gelukkig vallen onze kamergenoten erg mee en hebben we heerlijk geslapen.

Vandaag zijn we op ons gemak gaan dalen, van Deurali naar Sinuwa op 2300m. Na twee dagen niet douchen hebben we dat maar weer eens gedaan, heerlijk! De komendetwee dagen lopen we nog even lekker door en dan zit onze trekking erop. We zijn natuurlijk moe na alle inspanningen maar kijken nu al terug op een fantastisch avontuur dat we nooit meer vergeten.

Groetjes Harm en Mandy.